ازجمله آسیب‏های دینداری ، افراط و تفریط ها و انواع خرافه‏گرایی است که بدون شک ریشه در جهل و نادانی دارد ، تا جایی که این جهالت سر از حماقت و ... درمی‏آورد ، از جمله کامل ترین نمونه‏های این آسیب گروهک سلفیه (وهابیان) است.

این گروه منحط غیر از خودشان ،سایر مسلمانان را به نوعی مشرک می دانند و مهم ترین دشمن خانگی پیروان اسلام محسوب می‏شوند که تمام توانشان را در ترور و هتک مقدسات مسلمانان به کار بسته اند.

 وهابی‌ها اماکن، قبور و قبه‌های زیر را در مدینه از بین برده‏اند:
1. قبور ائمه بقیع (امام حسن، امام زین‌العابدین، امام محمد باقر و امام جعفر صادق ـ علیهم السلام ـ )؛ 2. قبر عباس بن عبدالمطلب، عموی پیامبر؛ 3. قبه ابراهیم، فرزند پیامبر؛ 4. قبه همسران پیامبر؛ 5. قبه حلیمه، دایه پیامبر (ص)؛ 6. قبه عمه‌های پیامبر؛ 7. قبه اسماعیل، فرزند امام صادق (ع)؛ 8. قبه فاطمه بنت اسد،‌ مادر امیرمؤمنان (ع)؛ 9. قبه ابی سعید خدری 10. قبه عبدالله، پدر پیامبر؛ 11. قبه حمزه سید الشهدا، در خارج مدینه؛ 12. قبه علی عریضی، فرزند امام جعفر بن محمد (ع) در خارج مدینه؛ 13. قبه زکی‌الدین در خارج مدینه؛ 14. قبه مالک ابی سعد از شهدای احد در داخل مدینه؛ 15. مصرع عقیل بن ابی‌طالب؛ 16. بیت‌الاحزان فاطمه زهرا (س)؛ 17. محل ثنایا در خارج مدینه؛ 18. مساجد کوثر، جن، ابی‌القیس، جبل النور، الکبش و ...؛ 
آنان بسیاری از باغ ها و نخلستان‌ها و مزارع را نیز ویران کردند و محصولات آنها را از بین بردند. این کارها خشم مسلمانان ـ اعم از شیعه و سنی ـ را برانگیخت؛ از این رو آنان از ترس، بارگاه رسول اکرم (ص) را ویران نکردند؛ با بیان اینکه طبق عقاید سلفیه، قبر پیامبر خدا (ص) اولی به ویرانی است! و آنچه آنان درباره پرستش قبور! می‌گویند، به حتم درباره قبر پیامبر خدا (ص)  جلوه بیشتری دارد. آنان می‌دانستند که تخریب قبر پیامبر اعظم (ص) چنان عواطف جهان اسلام را برخواند انگیخت که دیگر اسمی از وهابیت برجای نخواهد گذاشت. از این رو، در پاسخ به این پرسسش دست به تأویلات و توجیهات بسیار زدند؛ از جمله آنها این بود که گفتند: «گنبد مرقد پیامبر،‌ گنبد مسجد است نه قبر».

هشتم شوال سالروز انهدام بقاع متبرکه بقیع است و یادآور شرم‏آورترین حماقت متحجرانه این گروه خشن.

عجیب است تضرع و پای بوسی امریکا و انگلیس برای ایشان مباح و بلکه پسندیده و لازم است ؛ اما تکریم و احترام و تبرک جستن به آستان نبی معظم صلی الله علیه و آله وسلم و خاندان پاکش ، شرک است و حرام؟!

از ضروریات و مصالح این فرقه همکاری با لابی‏های صهیونیستی ،  به عنوان دوست ومتحد است ؛ اما  ریختن خون شیعیان مظلوم و بی گناه از فرایض مهم محسوب می‏شود چرا که به گمان باطل ایشان شیعه دچار شرک شده است!!!

اللهم نشکوا الیک

خدایا از این بلای خانگی به تو شکایت می کنیم و از شرور این زخم و چرکین و عفونت خطرناک به تو پناه می بریم.

  ابتدای سال تحصیلی و یا بهتر بگویم در آستانه شروع هر دوره یا کلاس ،  با مرور سرفصل های مباحث سعی می کنم تا ترتیب مطالب را طرحی نو در اندازم تا نه تنها تکرار کلاس های گذشته نباشم (بیان مطالب تکراری و لو برای شنوندگان جدید باز هم ملال آور است چرا که مدرس هم باید در کلاس خودش مشغول آموختن باشد) ؛ بلکه با یافتن مسایل تازه تر بر پویایی و حیات کلاسم بیافزایم. مهم تر از آن برای اداره یک کلاس خواندن یک کتاب یا جزوه برای مدرس آن کافی نیست و گاهی ضایعه است ؛ پس در آغاز هر کلاس هم باید بر گستره آگاهی و هم کیفیت آن افزود.

زندگی هم به همان کلاس می ماند که در هر روزش ، هم باید آموخته های گذشته را به کار گرفت و هم تجربه‏های تازه آموخت . نباید تکرار کرد و تکرار شد ، که امیر مؤمنان علیه آلاف التحیه و الثنا فرمود نباید امروزمؤمن مانند دیروزش باشد. هر دوره از زندگی (حتی اگر یک روز باشد) وقتی می گذرد ، برای دوره جدید باید مطالب بیشتر و تازه تری فراگرفت. 

آگاهی های زندگی ساز دین ، درس هایی است که باید همیشه در ذهن ما روزآمد باشند و این به روز بودن جز به تحصیل و مطالعه و فهم متون و منابع دینی حاصل نمی‏شود.

عید سعید فطر آغاز یک دوره جدید از زندگی ماست فرصتی دوباره برای جبران کاستی های گذشته باید تلاش کنیم تا شیوه حیات انسانی خویش را ارتقا ببخشیم و این مهم با نیاز به تدبیر و برنامه ریزی دارد.

در این شروع دوباره (که معلوم نیست در آینده چند بار دیگر امکان تکرار دارد) باید راه را پیدا کرد،بهتر و بیشتر آموخت و عمل کرد و مهیای آزمون‏های الهی بود.

                                                                                                                                                   آمین

  یادشان زمزمه نیمه شب مستان باد       تا نگویند که از یاد فراموشانند

 امسال تقارن هفته دفاع مقدس با ایام طلایی بهاری شدن جان ها ماه مبارک رمضان ، خواسته یا ناخواسته ما را به مقایسه های ساده اما تکان دهنده‏ای می کشاند.

یاد باد آن روزگاران یاد باد

  در روزگار فراموشی ها ؛ روزه داری و امساک هم سخت شده است ، آدم‏ها گرسنگی را که نه ، دوری ازشکم چرانی را تحمل نمی کنند ، آن قدر که در کوچه پس کوچه ها و حتی در ملاء عام نمایش تحقیر انسانیت انسان ، کلید می خورد و مردمان روزه خوار بدون دغدغه و با مباهات روی صحنه این طنز تلخ می روند.

  اما آن روزها ؛ نه تنها مردان مرد که اکثر شهر ایثار را می فهمیدند و گذشت تمرین هر روز بود. جوانان آن روزها از شکم پروری  که نه ، از هر نوع خودخواهی رها بودند . سید که شهید شد در خاطراتش نوشته بود که روزها پشت خط دشمن بدون غذا به ناچار از سبزه های وحشی کردستان عراق می خورده است.

  در روزگار قحطی وجدان ؛ آدم های با کلاس ، به سادگی از کنار فقر و درد و رنج دیگران می گذرند و تازه خود را جمع می کنند تا به قدرت و ثروت و ..... شان غباری ننشیند.

  اما آن روزها ؛ مردم هم پیکر بودند ، و درد یک عضو ، برای همه درد آور بود. مستمندان هم به جبهه کمک می کردند و رزمندگان نگران شکم های گرسنه بودند.

  در روزگار تمدن و جهل ؛ رقابت تنگاتنگ خودپرستی  راه می افتد و در این بحبوحه انسان ها خودشان را هم فراموش می‏کنند تا جایی که له شدن و عفونت و درد زخم های جان خویش را هم متوجه نمی شوند ، گویی خود را هم از یاد برده اند.

   اما آن روزها ؛ انسان را به میزان ایثارش می شناختند ، تا هر کس چند درصد از جان عزیزش را تقدیم کرده باشد. مردان آن ایام هم خودشان را از یاد می بردند و درد زخم ها برایشان مهم نبود ؛ ولی به خاطر دیگران.

 کاش شاهدان شهید ، از ما یاد می کردند.

کاش به آسمان پیوستگان ، بر فراموشی زدگان ، فاتحه ای ، ذکری ، دعایی ، چیزی می خواندند شاید موجبات رحمت الهی برای ما هم فراهم آید.