از جمله بیماری های شایع آدمیان (که حیوانات دیگر به آن دچار نمی شوند) ، غرور است .
عادتی به ظاهر ساده اما در واقع بلایی خانمان سوز . رهزنی که به دروغ و به بهانه ارتقاء شخصیت ، آدمی را به دره هولناک خودپسندی و گمگشتگی سوق میدهد .
این بیماری گاهی آن قدر پنهان است که فرد ، مغروربودن خود را باور نمی کند ؛ اما درهر حال با درد آن زجر میکشد.
آدمی به درخت می ماند که به تعبیر مولوی : « شاخی را که میوه بسیار باشد افتاده تر است ، و آن شاخ را که میوه ای نباشد سر بالا دارد»
هر قدر درخت جان ما پربارتر و وزین تر باشد متواضع تر خواهیم بود ومطمئناً غرور و نخوت ما محصول سبک مغزی و نادانی است که گفته اند : غرور و خود بینی نتیجه حماقت است.
نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) که پربار ترین شاخسار آفرینش است و کامل ترین و برترین خلایق ، نمونه کامل تواضع است چنان که نقل شده کسی بر حضرتش در سلام کردن سبقت نمی گرفت و همواره با فروتنی رفتار می کرد ، همان طور که فرزندان پاکش چنینند.
همان طور که تواضع موجب بزرگی و ارتقا چشم گیر انسان می شود ، غرور آتشی است که سرمایه روحی و شخصیتی او را نابود می کند.
مواظب باشیم که تهدید این ویروس خطرناک ، جدی است. به خصوص اگر سن روحمان به حدی نرسیده باشد که بتوانیم از واکسن اخلاص استفاده کنیم.
امیرمؤمنان (علیه آلاف التحیة و الثناء) می فرماید : فروتنی نتیجه آگاهی و دانایی است.
راستی شما هیچ انسان مغروری سراغ دارید که حقیقتاً دانا و اندیشمند و فرهیخته باشد؟
افتادگی آموز اگر طالب فیضی هرگز نخورد آب زمینی که بلند است
