محرم ؛ موسم جلابخشیدن به دل هایی است که زنگارهای مادی آنها را کدر و منافذ تنفسشان را مسدود کرده است ، فصلی است که در آن باران اشک به فریاد زمین تفتیده دل ها می رسد و بذر دینداری با هر جلوه کاروان عشق پاشیده می شود؛ خدای من ! چه معجزه ای در این فصل رخ می دهد ، بیابان بی آب و علف روح آدمیان به دشت سبز و باغستان نورانی عبودیت تبدیل می شود.
کربلا ؛ این خارستان خشک و بی آب ، دریای انسانیت و کمال است ، اقیانوس بی کرانه ای است که در آن گوهر همه عظمت ها و خوبی ها به رنگ مظلومیت ، یافتنی است ؛ اما غواص قهار می طلبد.
وهر کدام به فراخور حالمان از کربلا و محرم و عاشورا ، برداشتی داریم و بر اساس آن قضاوتی ....
در زیارت اربعین پیرامون فلسفه آن آمده است:
و بذل مهجته فیک لیستنقذ عبادک عن الجهاله و حیره الظلاله
حسین علیه السلام خون قلبش را به آستان الهی هدیه داد تا بندگان را از «ظلمت جهل و نادانی» و « حیرت گمراهی» رهایی بخشد.
کربلا کاروانی از آگاهی و معرفت است و دریایی از عبرت و روشنگری و بصیرت و جان آدمی در نسیم زندگی بخش این کاروان، حقیقت حیات را می یابد .
هرگز مباد از کنار آن بگذریم و جانمان را مهمان طراوت و روشنایی و شور و شعورش نسازیم. و مباد که از کنار این همه عظمت به بازی و غفلت بگذریم ؛که دل های بی بهره از معرفت حسینی ، قساوت و سیاهی را تمکین خواهند کرد.
دل هایتان بی تاب سالار شهیدان ، و چشمانتان بر مظلومانه ترین شهادت تاریخ همواره درخشان و بارانی باد.
